Wulai

Vandaag hadden we het plan om te gaan hiken in wulai. Eerst met de metro naar xindian, vanuit daar nog een half uur met de bus. Op het metrostation kwamen we een heel klein vrouwtje tegen, ze kwam denk ik tot mijn schouders. Ze vertelde trots met handen en voeten dat ze 92 was. Echt lief.
In wulai aangekomen, liepen we naar de gondellift. Dit was al eventjes lopen. De gondel ging over de waterval. Het was een kort ritje van enkele minuten. Boven aangekomen, was onze verwachting anders dan wat we aantroffen. Er was een hotel met een amusementspark voor kinderen. Een spookhuis midden in de natuur.
Uiteindelijk vonden we toch een trail die ons door het bos zou leiden. Aan het begin stond wel een bord midden op het pad, maar aangezien wij beiden geen Chinees kunnen, negeerden wij dit bord. Het pad was redelijk goed te belopen. We hoorden op de achtergrond de waterval en veel vogels. Na zo'n 2 km hield het pad op en stonden we voor een lege rivierbedding. Deze bestond uit rotsen. Ik kon me niet voorstellen dat we nu via deze bedding naar beneden moesten. Bob zag boven ons weer een paar bielzen. We besloten om hoog te klimmen. Maar eenmaal boven constateerden wij dat er wat bruggen misten. Dat zou wel op het bordje hebben gestaan. Ons pad liep dood en we werden zo gedwongen om weer terug te lopen. Bob ging nog even stoer wiebelen op een puntje van een biels, maar deze ging echt loszitten. Gelukkig kreeg hij snel zijn evenwicht weer terug, naar beneden vallen betekent hier een serieus probleem.
Weer terug met de gondel naar beneden. Wulai is mooi, maar ik had meer verwacht van de wandelingen.
Terug in Taipei lekker bij een Chinees gegeten. Je krijgt in Taiwan vaak een briefje waar je op moet aankruisen wat je wilt. Dat is erg lastig, omdat het Chinees is. Koen was zo slim om de vorige keer dat hij er was een foto te maken van het briefje. Daar was een gerecht met kip op aangekruist. Lekker gegeten dus.
Na het eten naar het hotel, lekker gedoucht en omgekleed. 's Avonds naar Brown Sugar, een jazzclub, met een aantal medestudenten van Koen. Helaas dicht.
Lawrence, de 'local', stelde voor naar de Woobar te gaan. Dit is een loungebar op de 10e verdieping van een chic hotel. Deze bar was prachtig met een zwembad op het terras. We waren ook in een leuk gezelschap.
Daarna gingen we naar club Myst. Om kwart voor één gingen de lichten aan: poilitieinval. We waren er net! Ze controleerden de leeftijd van iedereen. Dit duurde wel een half uur. Nog even kunnen dansen. Om half 3 gingen we maar naar huis. Het was weer gezellig geweest.